Καλή βδομάδα!!!!!!!!!!!

Γιατί όχι??? Σιγά τα αυγά... Είναι Παρασκευή... η ωραιότερη μέρα της εβδομάδας. Γιατί δηλαδή να μην αρχίζει η εβδομάδα ωραία? Όμορφα? Πηγαίνεις στην δουλεία, με την αίσθηση ότι δεν έχεις δουλεία, ότι και να κάνεις θα υπάρχουν δύο όλοκληρες μέρες ξεκούρασης. Φτάνεις στην Δευτέρα. Ημέρα προσαρμογής. Άντε η Τρίτη θα είναι φουλ παραγωγική, όπως επίσης και η Τετάρτη (λέμε τώρα). Η Πέμπτη είναι μέρα προετοιμασίας για την Παρασκευή. Η Παρασκευή δεν πιάνετε σαν μέρα... και δώστου πάλυ από την αρχή.

Έτσι είναι τα πράγματα.... δεν γίνετε αλλιώς... πρέπει να αναπτύσεις αντισώματα κατά της μαλακίας, της ανίας, της βαρετής δουλιάς. ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ λοιπόν.

αμπαλαέο, άλεοοοο, άλεοοοο...

TWINS!!!!

Γράφω γιατί πήρα αφορμή από το post της lili. Το γεγονός είχε λάβει χώρα πρίν από τρεις βδομάδες. Είχα επισκευτεί ένα συνάδελφο, στο σπίτι του. Είχε καλέσει εμένα και μερικούς άλλους συνάδελφους για barbeque... Είχε και πισίνα στο σπίτι, 11mx5m. Όμως, δεν ήταν το σπίτι, ούτε η πισίνα που έκανε τη διαφορά εκείνη τη μέρα. Ήταν τα πιτσιρίκια. Τα δίδυμα, ο Θοδωρής και ο Γιάννη, 4 ετών. Απίστευτα.... με ατάκες που σε αποστομόνουν, με κολυμβητικες ικανότητες, που θα της ζήλευαν ενήλικες, πειθαρχημένα θα μπορούσα να πω, αλλά με την ευρύτερη ένοια. Ακούν ρε παιδί μου, χωρίς πολλά πολλά, αλλά χωρίς να περιορίζονται να μην κάνουν όλες τι μαλακίες που προβλέπετε να κάνουν όλα τα τετράχρονα του κόσμου. Παιδιά είναι. Έτσι ήμασταν και μείς στα 4. Όχι σαν κάτι άλλους που ακού για παιδιά και γκρινιάζουν. Λες και αυτοί δεν ήταν 4 χρονών ποτέ. Διασκέδαζα απίστευτα πολύ ώρα στην πισίνα με τα twins. Είχα μαζί μου και τα γυαλάκια που χρησιμοποιώ στο κολυμβητήριο. Ο Γιάννης ρώτησε τι ήταν. Του τα προσάρμοσα στο πρόσωπο του. Σαν μάσκα. Γελούσε... διασκέδαζε... ο Θοδωρής έπαιζε μαζί μου με μια μπάλα. Χάρηκα πολύ εκείνη, την διαφορετική μέρα.
Χμμμ!!!!! Άρχισε να βγαίνει το πατρικό ένστικτο(???) Μήπως πρέπει να ανησυχώ??

War Pigs

Είμαι τρελαμένος με τις διασκευές. Ειδικά όταν ακούω punk-rock συγκροτήματα να διασκευάζουν γνωστές επιτυχίες σε πολύ γρήγορους ρυθμούς ROCK. Είχε πέσει εδώ και πολύ καιρό στα χέρια μου το War Pings, από τους Faith No More. Το κομμάτι είναι διασκευή από τους Black Sabbath. Είπα να ψάξω για τους στίχους τους στο net. Τους παραθέτω εδώ για να τους διαβάσετε. Αντιπολεμικοί στίχοι πάντως. ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ ΓΑΜΩΚΩΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ.
άλεο, άλεο

Generals gathered in their masses
Just like witches at black masses
Evil minds that plot destruction
Sorcerers of deaths construction

In the fields the bodies burning
As the war machine keeps turning
Death and hatred to mankind
Poisoning their brainwashed minds, oh lord yeah!

Politicians hide themselves away
They only started the war
Why should they go out to fight?
They leave that role to the poor

Time will tell on their power minds
Making war just for fun
Treating people just like pawns in chess
Wait till their judgement day comes, yeah!


Now in darkness, world stops turning
As the war machine keeps burning
No more war pigs of the power
Hand of God has sturck the hour
Day of judgement, God is calling
On their knees, the war pigs crawling
Begging mercy for their sins
Satan, laughing, spreads his wings
All right now!

I'm coming UNDONE

I'm coming undone, από KoЯn. Μου κόλυσε από το πρωί και το ψιθυρίζω όπου σταθώ και όπου βρεθώ...

Keep holding on
When my brain's tickin' like a bomb
Guess the black thoughts have come Again to get me
Sweet bitter words
Unlike nothing I have heard
Sing along mocking bird
You don't affect me

That's right
Deliverance of my heart
Be straight
Be deliberate

[Chorus]
Wait
I'm coming undone
Irate
I'm coming undone
Too late
I'm coming undone
One looks so strong
So delicate
Wait
I'm starting to suffocate
And soon I anticipate
I'm coming undone
One looks so strong
So delicate

Choke choke again
I thought my demons were my friends
Getting me in the end
They're out to get me
Since I was young
I've tasted sorrow on my tongue
And this sweet sugar gun
Does not protect me

That's right
Trigger between my eyes
Please strike
Make it quick now

[Chorus]

I'm trying to hold it together
Head is lighter than a feather
Looks like i'm not getting better
Not getting better

[Chorus]

άλεόόό, άλεόόό

Πάει , έφυγε ο γουρούνιζ :( :(

Οψές, πληροφορηθήκαμε ότι κάτι σημαντικό έπρεπε να μας ανακοινωθεί. Σε όλη την εταιρία. Έπρεπε να είμαστε όλοι παρόντες. Ήταν σημαντικό! "Καμία αύξηση θα πάρουμε?" Ρώτησε ο συνάδελφος. Όλοι του είπαμε "Τα @@ μου θα πάρετε". "Μήπως εξαγοράσαμε την μαμά εταιρία?". Τα γέλια έδιναν και έπαιρναν. Αρχίσαμε να ρωτάμε, τι έγινε? τι θα γίνει.. κανείς από τους "από μέσα" δεν μας έλεγε τίποτα. Όλοι κρατούσαν το στόμα τους κλειστό. Τι διάολο. Συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί καμιά 40αριά νοματαίοι, και ακούμε το θεϊκό: "Με λύπη μας σας ανακοινώνουμε ότι ο κ. Τάδε έφυγε πλέον από μας και πάει σε μια άλλη εταιρία. Δεν θα είναι πλέον μαζί μας." Τι λες τώρα.... Σιγά το νέο. Και είχα μια σκασίλα για το που ήταν και τι ήταν και που πήγαινε. Σιγά τα ωά. Τελικά πήραμε τα @@ μας. Άρχισαν οι έπαινοι, εκατέρωθεν: "και πόσο θα μας λείψεις, και πόσο ωραία συνεργαστήκαμε και πόσο ωραία περάσαμε", "και ναί περάσαμε πολυ ωραία με την οικογένεια σας , και θα μου λείψει η φιλοξενία σας, αλλά έτσι είναι η ζωή, και ευχάριστώ για όλα", "όχι εμείς ευχαριστούμε", " όχι και εγώ ευχαριστώ", και τέτοια γενικώς. Ούτε αύξηση, ούτε τίποτα. Και να σου τα ουϊσκια και οι κοκακόλες, και τα ξηρά καρπά, και τα λουκανικόπιτάκια, και οι λοιπά. Νά'σου και τα δώρα στον απερχόμενο. Λες και γινόταν γιορτή. "Καλά λέω, στα άσχημα νέα έχουμε τραπεζώματα, στα καλά τι θα έχουμε? Διακοπές για όλους στις Μαλβίδες?". Όλοι καταστεναχωρέθηκαν μπορώ να πω. Και γω επίσης. Αφού δεν άντεξα και με πήραν τα κλάματα. Δύο συνάδελφοι με κράτησαν μη λιποθυμήσω: "Πως θα ζήσω τώρα χωρίς τον τύπο αυτόν στην εταιρία?" Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που έβαλα και την γάτα μου να κλαίει. Και έκλαιγε όλο το βράδυ. Τέτοια απώλεια., και τέτοιος άνθρωπος, να πάει σε άλλη εταιρία. "Καμιά αύξηση θα πάρουμε???", "Τα @@ μου θα πάρετεεεεεεε".....

άλεόόόόό, άλεόόόόό

Αποκατάστασης...

Πληροφορήθηκα από την lili , ότι το κομμάτι που δημοσιεύσα εχθές και που είχε έρθει σε mail ήταν Post από τον ziggy. Sorry φιλαράκι... δεν εγνώριζα, ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν post από blog. Πάντως όσοι το διάβασαν στο γραφείο ξεράθηκαν στα γέλια... Να'σαι καλά.

άλεόόόόό, άλεόόόόό

Ταρίφας Vs Ziggy

Μια ιστορία θα σας πω.... που ήρθε στο mailbox μου πριν από κάμποσο καιρό. Έριξα πολύ γέλιο....
χιαρ γιου αααρ...
άλεόόόόόόό, άλεόόόόόόόόό


Όλα ξεκινάνε όταν κολλάς στην αρχή της Τσιμισκή. Έχεις αργήσει 20 λεπτά στο meeting, έχεις ξεχάσει να γράψεις την αναφορά για την σημερινή συνάντηση με τον Διευθυντή, τα μαλλιά σου έχουν ακόμη γαρύφαλλα από τη χθεσινή καταστροφή, φοράς δύο διαφορετικές κάλτσες, η αναπνοή σου σκοτώνει την κοινωνική σου ζωή και ενώ είσαι έτοιμος να παραδεχτείς επιτέλους το «πόσο μαλάκας ανεύθυνος είμαι, εγώ φταίω για όλα», έρχεται από μηχανής θεός ο ταξιτζής-κοινωνιολόγος να δώσει άλλοθι φανερώνοντας την πραγματική αλήθεια, το root of all evil, αυτό που πραγματικά σε έκανε να ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου, σε καθυστέρησε στο δρόμο, δεν σε άφησε να τελειώσεις την αναφορά και εσκεμμένα μπέρδεψε τις κάλτσες σου για να φαίνεσαι σαν παγώνι και ποιο σημαντικό σου δημιούργησε ενοχές και σε έκανε να σκεφτείς άσχημα για τον εαυτό σου «πόσο μαλάκας είμαι», ενώ εσύ είσαι απλά ένα άδολο και αθώο θύμα.

Ταρίφας: Ααααααχχχχ (βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό), ΠΟυυυΤΑααΝεεεςςς (η λέξη σκαλώνει ανάμεσα στα δόντια, διανύοντας τη διαδρομή λάρυγγα-φάρυγγα
σχεδόν όσο χρειάζεται για να ξεκολλήσουμε από την κίνηση). Σουφρώνω τα χείλια, σηκώνω τα φρύδια και κουνάω το κεφάλι συγκαταβατικά, έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τύψεις και ενοχές που δεν έδειξα τον ίδιο ζήλο να τελειώσω την αναφορά όσο έδειξα για να τελειώσω τα αποθέματα λουλουδιών για χάριν της τραγουδιάρας.
Ταρίφας: Ψίτ, κύριος? Παντρεμένος?
Ziggy: Εγώ? Μπά, μικρός είμαι ακόμη.
Ταρίφας: Καλά κάνεις, εγώ που παντρεύτηκα μικρός τι κατάλαβα? ΠουυΤΑααΝεεεςςς (και κουνά το κεφάλι δεξιά αριστερά ακολουθώντας τον ρυθμό των λέξεων). Το ξέρεις ότι για όλα φταίει αυτό το καταραμένο το μουνί, έτσι?
Ziggy: Τι εννοείτε κύριε?
Ταρίφας: Άσε τα κύριε τώρα, Παναγή με λένε.
Ziggy: Τι εννοείτε κύριε Παναγή?
Ταρίφας: Το μουνί ρε καρντάση, είναι δηλητήριο. Γλυκό το ρημάδι, άλλα άμα δοκιμάσεις γίνεσαι δούλος. Δούλος του μουνιού ρεεε. Μουνόδουλος, πώς να στο πω?
Ziggy: Ά, κύριε Παναγή, δεν θα συμφωνήσω. - αν και στη προκειμένη περίπτωση θα με βόλευε αφάνταστα να τα ρίξω όλα στο ακατονόμαστο- Το να έχεις μια υγιή σχέση σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, σε γεμίζει.....
Ταρίφας: Σε γεμίζει ΤΥΨΕΙΣ (με διακόπτει αυστηρά). Σε κάνει να νομίζεις
ότι είσαι μαλάκας, ότι εσύ φταις για όλα, σε αποσυντονίζει σε βαθμό που
μπερδεύεις τις κάλτσες σου.

Κατεβάζω το αριστερό μπατζάκι για να κρύψω την λάθος κάλτσα μου, σε μια
προσπάθεια να αντικρούσω το επιχείρημα του.

Ziggy: Μα γιατί το λέτε αυτό? Εσείς τη γυναίκα σας δεν την αγαπάτε? Δεν φροντίζει ο ένας τον άλλον? Δεν είναι εκεί δίπλα σας όταν νοιώθετε μόνος στο κόσμο και το μόνο που χρειάζεστε είναι μια αγκαλιά που φωνάζει «δεν είσαι μόνος»?

Ο ταρίφας αφήνει το τιμόνι και γυρνάει όλος προς τα πίσω, ενώ το ταξί συνεχίζει να κινείται. Εγώ έντρομος κρατιέμαι από τα χερούλια, ευχόμενος να είχα συμφωνήσει στο ότι όλες οι γυναίκες είναι ΠΟυυυΤααΝεςςςς και μην έχοντας λόγο διαφωνίας να μιλούσαμε για τον καιρό.

Ταρίφας: Η γυναίκα μου καρντάση, είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ' όλες. Γι'αυτό την παντρεύτηκα.
Ziggy: Χμμμ, για να την χαρείτε λίγο ακόμη, δεν πιάνετε λίγο το τιμόνι γιατί νομίζω ότι μπορώ να διαβάσω την εφημερίδα του μπροστινού.
Ταρίφας: - χωρίς να πτοηθεί- Ξέρεις πόσο καιρό με πήρε να την ρίξω?
Ziggy: - απαντάω σε μια ταυτόχρονη προσπάθεια να βρω το χρώμα μου που έχει κυλήσει κάπου κοντά στη λάθος κάλτσα μου- Πόσο???
Ταρίφας: 18μιση ολάκερους μήνες, καρντάση. Και ξέρεις γιατί?
Ziggy: Γιατί?? - είμαι σίγουρος ότι η σύγκρουση με το προπορευόμενο όχημα είναι αναπόφευκτη και δε χρειάζεται πια να ανησυχώ πια για το meeting-
Ταρίφας: Γιατί ήταν πουτάνα - και με μια απότομη κίνηση βάζει το χέρι του στο τιμόνι, κάνει μια ανέλπιστη μανούβρα, αποφεύγει το μπροστινό, με το άλλο χέρι του πετάει μια μούντζα, ψιθυρίζει «μαλάκα», και επαναφέρει το κορμί του στην φυσιολογική του θέση-.

Εγώ, ασθμαίνοντας παίρνω το σφυγμό, μου και αφού διαπιστώνω ότι έπεσε κάτω από τις 180 σφύξεις, παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω:

Ziggy: Να με συγχωρείτε κιόλας κύριε Παναή, άλλα αν ήταν πουτάνα, όπως εσείς υποστηρίζεται, το φυσιολογικό δεν θα ήταν να σας κάτσει με την πρώτη?

BIG MISTAKE!!! Ο ταρίφας ξαναπαρατάει το τιμόνι, και παίρνοντας ένα σαρκαστικό ύφος, ξαναγυρνάει πίσω για να με βλέπει όταν μου μιλάει, γιατί φαντάζομαι δεν είναι ευγενικό να μιλάς σε κάποιον με γυρισμένη την πλάτη.

Ταρίφας: Άκου ρε, τι με λέει!! Δεν με λες ρε καρντάση με το παρντόν κιόλα, αλλά μήπως είσαι πισωγλέντης?
Ziggy: -ξεχνώντας προς στιγμήν την κρισιμότητα της κατάστασης μια και η αντρική μου υπόσταση βρίσκεται να βάλλεται απαντάω- Έ όχι και ομοφυλόφιλος κύριε Παναγή μου, δυο μέτρα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά!! - χοντραίνοντας τη φωνή μου σε μια προσπάθεια να ενισχύσω το επιχείρημα μου και να επιδείξω πυγμή-

Ο ταρίφας γυρνάει ξανά στη θέση του και δείχνοντας κάπως ανακουφισμένος
απαντά:

Ταρίφας: Όχι, ρε παιδί μου ντάξει, μην με παρεξηγείς.
Ziggy: Όχι κύριε Παναγή μου, σε παρεξηγώ και σε παραπαρεξηγώ - και επιχειρώντας να μιλήσω στη γλώσσα του με σκοπό να διαλύσω κάθε αμφιβολία, επιστρατεύω την τελευταία ατάκα που ψάρεψα από ταξιτζή για το θέμα της ομοφυλοφιλίας- Ο αντρικός κώλος κυρ-Παναγή μου είναι μόνο για να εξάγει, όχι για να εισάγει.
Ταρίφας: Ά, να γεια σου, τώρα με μιλάς σωστά. Και επειδή με αρέσεις πολύ επειδή είσαι και καλό παιδί θα σε πω ένα μυστικό.
Ziggy: Είμαι όλος αυτιά - με ένα ύφος που ακτινοβολεί μερικά ακόμη ψήγματα παρεξήγησης-.
Ταρίφας: Οι γυναίκες, φίλε μου, είναι σαν την σκιά. Όσο τρέχεις, τόσο αυτή σε ακολουθεί από πίσω. Γκέγκε?

Για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώ να επεξεργαστώ την φωτεινότητα της στιγμής. Σκέφτομαι τον ταρίφα να τρέχει για 18μιση μήνες και την γυναίκα του να τον ακολουθεί σαν σκιά από πίσω, δεξιά αριστερά, στην λαϊκή να κρύβεται πίσω από τις ντομάτες, στο Zara να έχει χώσει το κεφάλι της πίσω από το δοκιμαστήριο και να σφυρίζει αδιάφορη, στο γήπεδο ντυμένη στα ασπρόμαυρα να φωνάζει ΜΠΑΟΚάρα. Ακόμη όμως και σ' αυτή τη σουρεάλ σκηνή, ένα ίχνος λογικής ψάχνει να βρει το δρόμο του. Και τι είναι δηλαδή αυτό που την κάνει πουτάνα? Εμείς αμάν κάνουμε μια γυναίκα να μας ρίξει έστω μια δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον να γίνει σκιά μας. Και μια που έχουμε φτάσει στην Αγίας Σοφίας και ο δρόμος μέχρι την Αριστοτέλους φαίνεται μακρύς, αποφασίζω να αφεθώ στα χέρια του Δάσκαλου μπας και αποκτήσω καμιά σκιά, γιατί η μόνη σκιά που έχω είναι μια Rilken, που ξέχασε η αδερφή μου στο μπάνιο.

Ziggy: Και δηλαδή, κυρ Παναγή μου, εσείς τρέχατε και αυτή από πίσω?
Ταρίφας: Αν έτρεχα λέει? Κεντέρη Πρεζάκι μάθε μηχανάκι με φωνάζανε όλοι.
Ziggy: Κάτι όμως κάτι δεν μου κολλάει σ' αυτή την ιστορία κυρ Παναγή μου και να με συγχωρείς. Η γυναίκα σου είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ' όλες και γι' αυτό την παντρεύτηκες. Παρόλ' αυτά έκανε 18μιση μήνες για να σου κάτσει παρόλο που έτρεχε από πίσω σας σαν το κογιότ. Σωστά?
Ταρίφας: Σωστά. Αν και δεν με αρέσεί να λες την γυναίκα μου πουτάνα.
Ziggy: -Μα εσείς μου το είπατε.
Ταρίφας: Ναι, αλλά εμένα είναι γυναίκα μου, μπορώ να την λέω όπως θέλω. Ενώ εσύ δεν τη ξέρεις, βιάζεσαι να πάς στη δουλεία σου και άμα σε αφήσω εδώ άντε να βρεις ταξί.
Ziggy: Με συγχωρείτε, δεν είχα πρόθεση να σας προσβάλλω, είμαι σίγουρος ότι η γυναίκα σας είναι μια αξιαγάπητη και πάνω απ' όλα αξιόλογη κυρία.
Ταρίφας: Μπα, πουτάνα είναι. Γι' αυτό την παντρεύτηκα.
Ziggy: Μάλιστα. Μήπως θα θέλατε να μου εξηγήσετε πώς μία γυναίκα που εκδηλώνει ένα μακροχρόνιο ενδιαφέρον για έναν άντρα, είναι κατά εσάς, και το τονίζω κατά εσάς, γιατί κατ' εμε αποτελεί μια αξιολάτρευτη κυρία, πουτάνα, και μάλιστα η μεγαλύτερη? Και επιπλέον αποφασίζετε να την παντρευτείτε?
Ταρίφας: Άκου λοιπόν καρντάση. Εγώ το γυναικάκι μου το είδα πρώτη φορά στην Ικτίνου. Ξανθό, ψηλό, με ένα μίνι ως τον ομφαλό, σταματάω να την πάρω κούρσα. «Που πάτε μαντάμ», της φωνάζω. «Νεάπολη», με λέει αυτή. «Μπέκα μέσα», την λέω εγώ. Κάθεται στο πίσω κάθισμα. Εγώ χαμηλώνω το καθρέφτη για να βλέπω τα μπούτια της. Και είχε κάτι μπούτια καρντάση, άλλο να σε λέω και άλλο να τα βλέπεις. «Παντρεμένη, μαντάμ?», τη ρωτάω. «Ελεύθερη» με λέει αυτή. Θα γαμήσουμε σκέφτομαι εγώ. Σήμερα όμως όχι μετά από 18μιση μήνες, σκέφτομαι τώρα. Με πιάνει κουβέντα. Και «τι ωραία μάτια που έχεις», με λέει, και «τι πυκνά μαλλιά», με λέει, και «100 ευρώ τσιμπουκάκι-πισοκωλλητό» με λέει και μένω κόκαλο. «Τι 100 ευρώ?» την λέω? «100» με λέει, και μου κλείνει το μάτι πονηρά. Γυρνάω και την κοιτάζω όπως κοιτάζω εσένα καλή ώρα. Και είναι καρντάση σαν Filmnet 3 μετά τις 12. Την κοιτάω στα μάτια και την λέω: «Άμα είχα 100 ευρώ μαντάμ, θα παντρευόμουνα». Με κοιτάει στα μάτια και με λέει: «Άμα σε ώσω 100 ευρώ, με παντρεύεσαι?». Σε μια προσπάθεια να το παίξω κούκλος την λέω: « Τι με λες ρε κοπέλα μου, εγώ και τζάμπα σε παντρεύομαι». «Έκλεισε», με λέει αυτή. «Αύριο κάνουμε τα χαρτιά, γιατί την Παρασκευή λήγει η άδεια παραμονής μου, και με στέλνουν πίσω στα Σόφια. Με παντρεύεσαι και σε 18 μήνες χωρίζουμε, παίρνω εγώ τα χαρτιά μου και μετά φιλαράκια». «Σοβαρά με μιλάς τώρα?» την λέω. «Σοβαρότατα» με λέει. Το σκέφτομαι ρε καρντάση και λέω στον εαυτό μου: «εγώ είμαι σαν ανάποδο γαμώτο, τέτοιο μ***ί και να το πλήρωνα δεν με καθόταν. Το παντρεύομαι, κάνω το κομμάτι μου, βγάζω τα γούστα μου και σε 18 μήνες χωρίζω. Έτσι κι αλλιώς όλα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος. «Μέσα» την λέω και την άλλη μέρα παντρευτήκαμε.
Ziggy: Οφείλω να ομολογήσω πως με καλύψατε εν μέρει. ΟΚ, νομίζω ότι είναι φανερό, ότι η γυναίκα σας είναι όντως πουτάνα, και μάλιστα γι' αυτό την παντρευτήκατε. Βέβαια αυτό δεν την κάνει και την μεγαλύτερη. Μάλιστα είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα σας, και μάλιστα
πέρασαν 18 μήνες λαγνείας, σαρκικής υπερβολής, σεξουαλικής κραιπάλης και μάλιστα τζάμπα.
Ταρίφας: Δεν με λες καρντάση, βιάζεσαι πολύ?
Ziggy: -Κοιτάω το ρολόι μου, έχω αργήσει ήδη 1 ώρα οπότε δεν γαμιέται- Μπα μωρέ.
Ταρίφας: Ε άκου τότε να τελειώσω και μετά με λες αν ήταν όντως η μεγαλύτερη.
Ziggy: Παρακαλώ.
Ταρίφας: Πάμε λοιπόν σπίτι μετά το γάμο. Τρέχω και γω στο κρεβάτι. Απλώνω την κορμάρα και μένω με τις κάλτσες. Σκάει μύτη και η μαντάμ, ζαρτιέρες, μαύρα εσώρουχα και από πάνω μακρύ αδιάβροχο. Πω ρε μάνα μου, αναλογίζομαι, τι γυναίκα βρήκα ο καργιόλης. Τρίβω τα χέρια μου με ευχαρίστηση. Με πλησιάζει, με δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και με λέει «Άντε Παναγή μου, κοιμήσου εσύ τώρα γιατί έχει μεροκάματο αύριο και εγώ πρέπει να πάω για δουλεία». Τι έγινε ρε Παναγή, λέω στον εαυτό μου? Δες σας τα πάνε καλά μαντάμ. «Πού νομίζεις ότι πάς?» την λέω. «Στη δουλειά», με λέει. « Η γυναίκα του Παναγή δουλειά? Στο γόνα ρε θα σε σφάξω», την λέω. «Αχ, Παναγή μου είσαι πολύ γλυκός, αλλά δυστυχώς, αν δεν πάω για δουλεία θα ταράξουμε τον Θείο Νίκολαι, και δεν το θέλουμε αυτό, το θέλουμε?». « Και ποίος τον χέζει μωρή τον θείο σου τον Νίκολαι? - κανένας καημένος βούλγαρος τσομπάνης που νομίζει ότι η ανιψιά του δουλεύει νυχτερινή βάρδια ως νευροχειρούργος στο Διαβαλκανικό. «Ε καλά τώρα που θα περάσει να με πάρει, να του το πεις» με λέει, και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της χτυπάει η πόρτα. Τρέχει η μαντάμ να ανοίξει και τσιροκοπάει υστερικά «Τσίτσκο Νίκολαι, Τσίτσκο Νίκολαι». «Γαμώ το σόι σου» μουρμουρίζω καθώς βάζω τη ρόμπα μου και ετοιμάζομαι να πω σ' αυτόν το βουκόλο βούλγαρο να αφήσει εμένα και τη γυναίκα μου ήσυχο, μπας και γαμήσουμε απόψε. Την ώρα που πάω να διασχίσω την πόρτα του σαλονιού πέφτω πάνω σε μια τεράστια ντουλάπα, που κάποιος μετακίνησε χωρίς να μου το πει. «Καλά ακόμη δεν μπήκες στο σπίτι, άρχισες να μετακινείς και τα έπιπλα?», φωνάζω. Προς έκπληξή μου όμως αντί να με απαντήσει το γυναικάκι μου, με απαντάει η ντουλάπα με μια βραχνή, σκοτεινή φωνή: «Στράβο Ντρουγκάρι. Για σουμ Τσιτσκο Νίκολαι», και με δίνει μία στην πλάτη, με σκοπό μάλλον να με χαιρετήσει αν και εγώ το ένιωσα σαν προσπάθεια να με ισιώσει την σκολίωση που είχα από μικρός. «Σιγά ρε καρντάση, θα με ξεκάνεις» του λέω. «Ήρθα να πάρω Νάτασα για δουλεία. Προμπλέμα?» με λέει. «Κανένα προμπλέμα, τον λέω, μόνο φέρτηνα πίσω πριν τις έξι, να με κάνει τουλάχιστο κάνα φαγητό, όχι τίποτε άλλο, άλλα να μην λέει και η γειτονιά ότι πήρα καμιά ακαμάτα. «Νέμα προμπλέμα, με λέει, και με δίνει άλλη μία, με αποτέλεσμα να επαναφέρει την σκολίωση που είχα ξεπεράσει πέντε λεπτά πριν. Έτσι λοιπόν κυλούσε η ζωή μου τους επόμενους 18 μήνες. Κούρσα όλη μέρα, την καθιερωμένη σφαλιάρα στη πλάτη κάθε βράδυ από τον Τσίτσκο Νίκολαι και με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα θα βρω την ευκαιρία έστω να γλύψω ένα κοκαλάκι από την Νάτασσα, περνούσαν οι μέρες του έγγαμου βίου μου.
Ziggy: Ωραία όλα αυτό κυρ Παναγή μου, αλλά η κυρία Νάτασσα, όχι μόνο σκιά σου δεν είχε γίνει, άλλα ούτε καν την σκιά της δεν είχες δει όσο ήσασταν παντρεμένοι.
Ταρίφας: Πάλι βιάζεσαι καρντάση. Και επειδή φτάνουμε Αριστοτέλους σε λίγο, θα σε τα πω γρήγορα. Τον τρίτο μήνα λοιπόν, η κυρά, επειδή λέει ότι δεν ικανοποιούσα τις σεξουαλικές μου ανάγκες, εκδήλωσε μια παθολογική ζήλια, γιατί λέει ότι εμείς οι άντρες που αυτή τους ξέρει καλύτερα από τον καθένα, αν δεν γαμήσουμε για 1 μήνα, αρχίζουμε να ξενοπηδάμε, και επειδή δεν ήταν διατεθειμένη να λερώσει το στεφάνι της, άρχισε να έρχεται μαζί μου όλη μέρα όπου και να πήγαινα. Πήγαινα να πάρω τσιγάρα «πού πάς παναγής?» με φώναζε, «για τσιγάρα» την απαντούσα, «έρχομαι και γω» με απαντούσε. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να εξαφανιστώ, τόσο πιο πολύ ζήλευε, με αποτέλεσμα να παίζω πρέφα με τους συνάδελφους, και να έχω την κυρα-Νάτασσα στο διπλανό τραπέζι. Και το χειρότερο απ' όλα ήταν πώς άμα η παρτίδα κρατούσε πολύ, και έχανε κανένα ραντεβού, έριχνε και καμιά ξεπέτα σε κάνα συνάδελφο για να ρεφάρει τη χασούρα. Αποτέλεσμα, όλος ο συνεταιρισμός «Μακεδονία» να έχει πηδήξει τη γυναίκα μου, εκτός από μένα. Όταν βέβαια της πρότεινα, αντί να ζηλεύει ότι θα ξενοπηδήξω επειδή δεν με κάθεται, να με κάτσει να ησυχάσω και γω να ησυχάσει και αυτή ξέρεις τι με απάντησε? "I never mess business with pleasure darling". Βέβαια επειδή εγώ δεν ξέρω Βουλγάρικα, δεν κατάλαβα τι μου είπε. Περάσανε λοιπόν 18 μήνες και γω, είχα βάλει το πουλί μου στη γυάλα μαζί με όλα τα άλλα πράγματα που βάζουμε σε γυάλες (Φυτά και λουλούδια, Αντικείμενα μικρά που δεν θέλουμε να χάσουμε, Τα όνειρα και τις προσδοκίες μας ;)). Το διαζύγιο βγήκε και η Νάτασσα, ήρθε στο σπίτι να πάρει τα πράγματα της. Την κοιτάω απορημένος. «Ρε συ Νατάσσα, είμαστε τόσους μήνες παντρεμένοι, τώρα πια είσαι ελεύθερη, έχεις τα χαρτιά σου, θέλω να μου κάνεις μια χάρη» την λέω. «Ότι θες Παναγή μου», με λέει. «Νατάσσα, θέλω να με κάτσεις, θέλω να σε πηδήξω, να σε πετάξω το μουνί στα τζάμια», λέω σαλταρισμένος και απηυδισμένος μετά από 18 βασανιστικούς μήνες αγαμίας. «Ντόμπρο» με λέει. «Ντόμπροοοοο?», ουρλίαζω και σε κλάσματα του δευτερολέπτου μένω με τις κάλτσες. «100 ευρώ» με λέει. «Τι 100 ευρώ, Νατάσσα μου», την λέω και το μάτι μου έχει θολώσει πιο πολύ από τον Θερμαϊκό πριν το βιολογικό καθαρισμό. «Ε τώρα που δεν είμαστε παντρεμένοι Παναγή, πρέπει και γω να ζήσω» με λέει. Δεν άντεξα άλλο καρντάση, την έδωσα 100 ευρω και μετά από 18μιση μήνες, με έκατσε.
Ziggy: Τελικά σε παρεξήγησα κύριε Παναγή. Δίκιο έχεις. Ήταν όντως η μεγαλύτερη πουτάνα από όλες.
Ταρίφας: Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση καρντάση, άλλα θα εκτιμούσα αν δεν μιλούσες έτσι για το στεφάνι μου.
Ziggy: Μα καλά, δεν χωρίσατε?
Ταρίφας: Χωρίσαμε.
Ziggy: Ε, τι στεφάνι σου τότε?
Ταρίφας: Παρέλειψα να σου πω, πώς τον 19ο μήνα, όταν απελάσανε το Θείο Νικολάι, η Νάτασσα, έμεινε μόνη και απροστάτευτη. Έτσι με παρακάλεσε να την παντρευτώ ξανά και να αναλάβω εγώ το όλο το business.
Ziggy: Και καλά μετά από όλα αυτά δέχτηκες?
Ταρίφας: Φυσικά δέχτηκα, ξέρεις πόσο χρήμα έχει η δουλεία του p.i.m.p.? Άσε που τώρα έχω την Νατάσσα δικία μου όλο το βράδυ.
Ziggy: Έ φαντάζομαι κάτι είναι και αυτό. Τουλάχιστον τώρα, και σου κάθεται, δεν έχεις παράπονο?
Ταρίφας: Τι με λέει ρε το άτομο? Παντρεμένος άνθρωπος είμαι ρε καρντάση,
πουτάνες θα γαμάω?

Κάπως έτσι ξεκίνησα να παίρνω λεωφορείο......

Μαύρο Σάββατο...

πολύ απαισιόδοξος τίτλος για posting. Καμία όρεξη να δω τον ημιτελικό, ούτε να βγώ. Μου κόπηκε η όρεξη εχθές. Δεν ξέρω. Βγήκα και δεν διασκέδασα... δεν ξέρω... κάτι φταίει. Το ψάχνω. Η σπαρίλα έχει κτηπήσει κόκκινο. Έμεινα όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι. Μόνο για γκαϊφέ στο καθιερωμένο μέρος. Και μετά μέσα. Δεν είχα ουτέ μια όρεξη για ΤΙΠΟΤΑ. ΓΑΜΩΤΟ.... είμαι μέσα και βλέπω το γαμημένο χαζοκούτι, χαζολογώ στο .net και ακούω μουσική. Τουλάχιστον ακούω κάτι που μου αρέσει... διασκευές, από metal και rock....
πολύ ένταση, πολύ δύναμη....

τι ακούω τώρα???

Holier Than Thou - Testament (Metallica)
Easy Livin' - WASP (Uriah Heep)
It's a Long Way - Motorhead & WASP & Iced Earth & Jack Black-School of Rock (AC/DC)
Highway to Hell - Quiet Riot (AC/DC)
Smoke on the Water - Soulfly (Deep Purple)
R.A.M.O.N.E.S - Motorhead (Ramones)
Anarchy in UK - Motley Crue (Sex Pistols)
Sin Sity - The Offspring (AC/DC)
Paranoid - Megadeth & Rage & Motley Crue (Black Sabbath)
Stayin' Alive - Ozzy (BeeGees)
Tainted Love - Gob (Soft Cell, Gloria Jones (original))
Surfin' USA - Pennywise (The Beach Boys)
Word Up - KoЯn (Cameo)
Jumpin' Jack Flash - Motorhead (Rolling Stones)
God Save the Queen - Motorhead (Sex Pistols)
Louie, Louie - Motorhead (The Stooges-Iggy Pop)

αυτά και πολλά πολλά άλλα,

Γενικά οι Motorhead έχουν κάνει γαμάτες διασκευές. Όπως επίσης είναι πάρα πολλές οι διασκευές στους AC/DC (αγαπημένοι μου μαζί με Motorhead). Επίσης υπάρχουν πολύ καλές διασκευές σε punk-ska από groups που δεν τα ξέρω καν.. ΓΑΜΑΤΑ (ο τόνος στο ΜΑ).

Anyway, ελπίζω η Κυριακή να είναι καλύτερη από σήμερα, και η γαμημένη η Δευτέρα είναι κοντά ρε πούστη μου...
αυτά,

άλεο, άλεο ....