Επιτέλους...

6 βδομάδες μετά την αίτηση μεταφοράς τηλεφώνου, από το παλιό σπίτι στο νέο, οι τεχνικοί του πΟΤΕ, ήρθαν και συνέδεσαν την γραμμή. 6 βδομάδες... για μια απόσταση 1500 μέτρων. Με το ίδιο νούμερο. Επιτέλους.

Αυτά. Τα ίδια... βαριέμαι απίστευτα σήμερα. Είχα πάει HomeSweetHome αυτό το σου.κου. Για 2 μόνο μέρες. Έτρεχα σαν τον διάολο. Λες και έπρεπε να σπάσω όλα τα ρεκόρ. Το συνειδητοποίησα όταν σε κάτι ταχύτητες όπως 120km/h νόμιζα ότι πήγαινα "αργά", μα πολύ "αργά". Στο κοντέρ έβλεπα μόνιμα 130+ km/h μέχρι και 180km/h, και οι στροφές από 3500RPM και πάνω. Έτρεχα λες και ήθελα να φύγω από εδώ. Το μυαλό όμως ήταν κολλημένο πίσω, εδώ. Έτρεχα για πάω γρήγορα και να γυρίσω γρήγορα. Ήθελα να γύρισω νωρίς γιατί... γιατί??

Στο CD έπαιζε το "Stayin' Alive" διασκευή από Ozzy. Και τα σόλα στο κομμάτι ήταν απίστευτα. Το www.wikipedia.org έκανε την δουλειά του. Ο κιθαρίστας ήταν ο Dweezil Zappa. Πραγματικά ο τύπος δίνει τα ρέστα του στα σόλα. Το κομμάτι με είχε πωρώσει τόσο πολύ που έτρεχα και δεν καταλάβαινα τίποτα. Χαζός λόγος για να τρέχεις. Χαζός και επικίνδυνος. Πολύ επικίνδυνος.

Έφτασα τελικά. Έχω αποκοπεί εντελώς από τον τόπο εκεί. Ο μόνος λόγος που αξίζει να κατεβαίνω είναι η οικογένεια. Όλοι οι φίλοι έχουν χαθεί. Φίλοι, γιατί οι γνωστοί υπάρχουν. Βρήκα κάτι φιλαράκια το Σάββατο το μεσημέρι στην παραλία. Παλιά φιλαράκια από το σχολείο και το φροντιστήριο. Μιλούσαμε για την γνωστή κόντρα μας, ΑΡΗΣ αυτοί, εγώ το μαύρο πρόβατο: ΠΑΟΚ. Ήθελα να κάτσω μαζί τους, να κάνουμε πλάκα όπως παλιά. Όταν παίζαμε με τις ώρες μπάσκετ στο γυμναστήριο. Όταν ήμασταν τότε αθώοι. Μιλούσαμε 10 λεπτά, πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Περίμενα να ακούσω: "Κάτσε ρε μαλάκα, τι κάθεσαι όρθιος??" Δεν το είπαν. Απογοητεύτηκα. Έφυγα. Δεν τους αδικώ όμως. Και γώ έχω χαθεί. Λείπω από τον τόπο, περισσότερα χρόνια από ότι έζησα εκεί. Φυσιολογικά πράγματα. Αλλά ήθελα να κάτσω γαμώτο... όπως τις παλιές καλές εποχές. Φταίω και γώ. Δεν λέω ότι δεν φταίω. Έφυγα και ξέκοψα από όλα. Συγκυρίες? Μπορεί. Η δουλειά? Ο στρατός?

Ψήφισα την επόμενη μέρα... Όλα καλά. Γύρισα πίσω σε normal ρυθμούς χωρίς να τρέχω. Με λαχτάρα και αγωνία όμως. Σταμάτησα σε ένα parking να ξεκουραστώ, να σκεφτώ. Όταν πας αργά κουράζεσαι πιο γρήγορα, σίγουρο, επιβεβαιωμένο. Πήγα σπίτι, Τακτοποίησα τα πράγματα. Είχα κουραστεί. Με πήρε ο ύπνος στην τηλεόραση. Ξύπνησα από τηλέφωνο. Η Ε. με κάλεσε σπίτι για ταινία. Μετά από λίγο πήρα μήνυμα από την Ευ. Μου είπε για καφέ σε ωραίο μέρος με τα υπόλοιπα ρεμάλια, αλλά είχα ήδη κανονίσει. Είδαμε το Transporter, και συμφωνώ με το σκορ που έχει συγκεντρώσει στο IMDB. Γύρισα σπίτι. Στο CD έπαιζε πάλι το Stayin' Alive...

Η προηγούμενη εβδομάδα άρχισε και τέλειωσε περίεργα, και η νέα συνεχίζει ακριβώς έτσι. Περίεργα και πολύπλοκα. Που θα καταλήξει?? Δεν ξέρω...